Polityka i system partyjny w KrĂłlestwie SurmeĂąskim

Timoteos Stefanosigos
Polityka i system partyjny
w KrĂłlestwie SurmeĂąskim
Kaharonea – marzec 2011 – wyd. 2

Wprowadzenie
Polityka zawsze by³a najwa¿niejszym aspektem Surmenii, wokó³ którego toczy³a siê wiêkszoœÌ aktywnoœci. Dopiero z nastaniem hellenizacji ciê¿ar zacz¹³ siê przesuwaÌ w kierunku kultury i innych aspektów. Mimo to polityka nadal zachowuje centraln¹ pozycjê w œwiadomoœci Surmeùczyków, chocia¿ liczba dyskusji politycznych poza salami parlamentu znacz¹co spad³a.

DuÂże zmiany moÂżna zaobserwowaĂŚ na gruncie systemu partyjnego – podczas gdy poczÂątkowo partie miaÂły charakter wÂąskich, efemerycznych tworĂłw, a polityka toczyÂła siĂŞ bardziej poprzez osoby, niÂż ugrupowania, to od poczÂątku 2009 roku moÂżna zaobserwowaĂŚ stopniowÂą stabilizacjĂŞ systemu partyjnego.

Partie i ugrupowania
Historycznie najstarszÂą partiÂą w Surmenii byÂła Unia Prawicy – zaÂłoÂżona przez Pavla BiaÂłowicza, pierwszego prezydenta i zaÂłoÂżyciela paĂąstwa. ZostaÂła ona rozwiÂązana w momencie przeksztaÂłcenia Surmenii w KrĂłlestwo.

W póŸniejszym okresie funkcjonowaÂło wiele partii, reprezentujÂących wiĂŞkszoœÌ odcieni sceny politycznych – od wspomnianej Unii Prawicy, przez konserwatywnÂą PartiĂŞ KoÂścioÂła SurmeĂąskiego, technokratyczne Nowe Ugrupowanie SurmeĂąskie, centrowy Demokratyczny Front Surmenii, centrolewicowÂą PartiĂŞ SocjaldemokratycznÂą, lewicowÂą SurmeĂąskÂą PartiĂŞ SocjalistycznÂą, aÂż po skrajnÂą Socjal-DemokratycznÂą PartiĂŞ RobotniczÂą Surmenii .

Z tej grupy wyró¿niaÂł siĂŞ zdecydowanie Demokratyczny Front Surmenii – jako partia stosunkowo stabilna <istniaÂła od maja 2006> i wpÂływowa <zapoczÂątkowaÂła m.in. NiebieskÂą RewolucjĂŞ, czyli spoÂłeczny protest przeciwko marazmowi> – zaÂłoÂżony przez Tomasza 'DrabikPany' de Zepp. Swoje dziaÂłanie zakoĂączyÂł na przeÂłomie 2008-2009, po upadku rzÂądu Tomasza de Zepp w grudniu 2008, na wskutego jego stopniowego wycofywania siĂŞ z aktywnoÂści w Surmenii.

Ciekawa byÂła rĂłwnieÂż krĂłtko istniejÂąca, ale bardzo aktywnie dziaÂłajÂąca Socjal-Demokratyczna Partia Robotnicza Surmenii – poczÂątkowo powstaÂła <w styczniu 2008> jako SurmeĂąska Partia Robotnicza <pracujÂących> w Genosse-Wanda-Stadt <Wandystan> i miaÂła drogÂą rewolucji obaliĂŚ monarchiĂŞ w Surmenii. W marcu tego samego roku zostaÂła ponownie zaÂłoÂżona juÂż pod ostatecznÂą nazwÂą w samej Surmenii. Jej jedyny czÂłonek – Jean Paul-Sartre <wczeÂśniej znany jako Fernando Sacamules> juÂż w czerwcu z jej ramienia dostaÂł siĂŞ do Senatu oraz obj¹³ funkcjĂŞ Ministra Wojny. Partia funkcjonowaÂła do sierpnia, w miĂŞdzyczasie dziaÂłaÂł m.in. organ prasowy partii – Czerwona Surmenia, publikowane byÂły liczne plakaty i film wyborczy.  Partia upadÂła wraz z odejÂściem jej jedynego czÂłonka i lidera z Surmenii.

Obecny system polityczny uksztaÂłtowaÂł siĂŞ w pierwszej poÂłowie 2009 roku – 23 marca 2009 powstaÂła SurmeĂąska Partia Rojalistyczno-Katolicka, zaÂłoÂżona przez Victorjosa Paulosigosa. Wg statutu jej g³ównym politycznym celem jest podtrzymywanie tradycji rojalistycznej, ktĂłra jest nieroz³¹cznÂą czĂŞÂściÂą KrĂłlestwa SurmeĂąskiego . Po powstaniu skupiÂła trzech czÂłonkĂłw – poza zaÂłoÂżycielem, do³¹czyli do niej Marcos Victorjosigos oraz Gratjanos Hristogoforos. Partia szybko dorobiÂła siĂŞ skrĂłtowej nazwy Iskry – od stosowanego przez czÂłonkĂłw skrĂłtu SPaRK, co po angielsku oznacza iskrĂŞ.

Niejako w odpowiedzi powstaÂła Demokratyczna Partia Pracy – 10 kwietnia zostaÂła na wniosek Timoteosa Stefanosigosa zarejestrowana przez SÂąd NajwyÂższy. Jej cele nie zostaÂły jednak jasno sformuÂłowane – nie pojawiÂły siĂŞ w Statucie, a zapowiedziana Deklaracja Programowa nigdy nie zostaÂła przedstawiona. DziaÂłania i deklaracje czÂłonkĂłw partii nie pozostawiaÂły jednak wÂątpliwoÂści – partia d¹¿yÂła do przeksztaÂłcenia ustroju z monarchii na demokracjĂŞ, hellenizacji paĂąstwa, a takÂże do laicyzacji paĂąstwa i Âżycia publicznego. Na poczÂątku maja do partii wstÂąpiÂł Aleksandros Patrikjosigos, a sympatykiem zostaÂł Sasha von Voo <znany obecnie jako Aleksandros apo Wu>.

Pierwsze wybory <X kadencja> po powstaniu partii wygraÂły Iskry – g³ównie wskutek przewagi liczebnej czÂłonkĂłw, ktĂłrzy stanowili wiĂŞkszoœÌ aktywnych obywateli. W kolejnych wyborach przewagĂŞ zdobyÂła Demokratyczna Partia Pracy – g³ównie z powodu odejÂścia Gratjanosa Hristogoforosa. W nastĂŞpnych wyborach doszÂło do remisu – czterech kandydatĂłw zyskaÂło po dwa gÂłosy. Ostatecznie, aby unikn¹Ì klinczu, Aleksandros Patrikjosigos zrezygnowaÂł z objĂŞcia mandatu a wÂładza ponownie przeszÂła do RojalistĂłw. Kolejne wybory to zwyciĂŞstwo DPP. Jak widaĂŚ, kolejne cztery kadencje to wymiana wÂładzy – choĂŚ mimo zmieniajÂących siĂŞ ArchontĂłw, w samym rzÂądzie zasiadaÂła caÂły czas koalicja miĂŞdzy DPP i SPaRK.

W miĂŞdzyczasie powstaÂła kolejne ugrupowanie, ktĂłre zak³óciÂło formowanie siĂŞ systemu dwupartyjnego – Partia Kobiet NiezaleÂżnych, zaÂłoÂżona w styczniu 2010 przez ChartynĂŞ Papandreu. PoczÂątkowo sytuowaÂła siĂŞ pomiĂŞdzy dwoma pozostaÂłymi partiami, z czasem odchylaÂła siĂŞ co raz bardziej na lewo <m.in. odejÂście od postulatu monarchii elekcyjnej na rzecz republiki>. G³ówne postulaty to „derotryzacja” <ograniczenie moÂżliwoÂści sprawowania funkcji publicznych przez podwĂłjnych obywateli – czÂłonkowie SPaRK w wiĂŞkszoÂści posiadali obywatelstwo rotryjskie>, feminizacja kraju oraz wystÂąpienie z OPM.  Ostatecznie, gdy Chartyna Papandreu dostaÂła siĂŞ do Eklezji <XIV kadencji>, jej projekty miaÂły jednak charakter wy³¹cznie happeningowy <m.in. ustanowienie orderu ró¿owego krĂłliczka czy obowiÂązkowych ró¿owych strojĂłw dla urzĂŞdnikĂłw>. W kolejnych wyborach PKN nie wystawiaÂła swojej listy.

Jednym z najnowszych ugrupowaĂą – i jak siĂŞ zdaje, maÂło Âżywotnym – jest zarejestrowany 9 paÂździernika 2010 PansurmeĂąski Ruch Socjalistyczny, zaÂłoÂżony przez Jeoriosa Griwasa, ktĂłry postuluje wprowadzenie liberalizmu socjalnego i paĂąstwo opiekuĂącze, przy jednoczesnym wprowadzeniu demokracji bezpoÂśredniej i przemianowiania KrĂłlestwa SurmeĂąskiego na PaĂąstwo Wolnych Ludzi Surmenii. Mimo poczÂątkowych deklaracji, partia nie wystawiÂła swoich kandydatĂłw w ostatnich wyborach – co wraz z brakiem aktywnoÂści zaÂłoÂżyciela <i jedynego czÂłonka> zwiastuje raczej rychÂły upadek tej partii. PowrĂłt Jeoriosa Griwasa do aktywnoÂści w marcu 2011 nie wiÂązaÂł siĂŞ z reaktywacjÂą partii – wysuniĂŞcie przez niego postulatu ustanowienia monarchii elekcyjnej wskazywaÂłoby raczej na oddalenie siĂŞ od pierwotnych, socjalistycznych przekonaĂą.

Specyfika i najwazniej wydarzenia surmeĂąskiej polityki

Faktyczne funkcjonowanie systemu partyjnego i „wielkiej polityki” moÂżna datowaĂŚ na pierwszÂą poÂłowĂŞ 2009 roku, kiedy powstaÂły dwie obecnie rzÂądzÂące partie. MoÂżna uznaĂŚ, Âże jest to okres ksztaÂłtowania siĂŞ systemu dwupartyjnego, ktĂłry jak dotÂąd tylko raz zostaÂł przeÂłamany <w XIV kadencji>. O ile SPaRK gromadziÂł osoby o doœÌ podobnym, skrajnie konserwatywnym i monarchistycznym podejÂściu, to Demokratyczna Partia Pracy d¹¿yÂła do przeksztaÂłcenia siĂŞ w partiĂŞ o swobodnym charakterze, ktĂłra mogÂłaby ³¹czyĂŚ tak socjalistycznÂą lewicĂŞ, jak i centrowych libera³ów. CiekawostkÂą, Âże podziaÂł ten jest bardzo podobny do tego jaki wystĂŞpowaÂł od XVIII wieku w historii przedinternetowej Surmenii, kiedy dwa obozy – „czerwonych” republikanĂłw oraz „niebieskich” monarchistĂłw - rywalizowaÂły o wÂładzĂŞ. OczywiÂście wspó³czesny ukÂład wyksztaÂłciÂł siĂŞ naturalnie, nie wskutek planowego „naÂśladownictwa” historii.

Warto rĂłwnieÂż zauwaÂżyĂŚ, Âże niemal wszystkie rzÂądy <wyjÂątkiem byÂł tu rzÂąd Timoteosa Stefanosigosa z poprzedniej, XV kadencji, ktĂłry poczÂątkowo skÂładaÂł siĂŞ wy³¹cznie z Archonta i JKM Paulosa Petrosigosa, ale do ktĂłrego w póŸniejszym terminie dokoptowano Victorjosa Paulosigosa> od tamtego czasu miaÂły charakter koalicyjny miĂŞdzy dwoma najwiĂŞkszymi ugrupowaniami. Po czĂŞÂści wynika to z koniecznoÂści jakÂą jest maÂła liczba obywateli – a co za tym idzie krĂłtka Âławka potencjalnych urzĂŞdnikĂłw – ale rĂłwnieÂż z chĂŞci wspó³pracy – bowiem obie strony miaÂły moÂżliwoœÌ sprawowania samodzielnych rzÂądĂłw, z ktĂłrych nie skorzystaÂły. ByĂŚ moÂże dlatego do tej pory, zapowiadana od dawna reforma ustrojowa i zniesienie monarchii jeszcze nie nastÂąpiÂły, mimo kolejnej juÂż kadencji, w ktĂłrej wiĂŞkszoœÌ majÂą demokraci.

Jasno ujawnia siĂŞ takÂże tendencja, w ktĂłrej Demokratyczna Partia Pracy stopniowo dominuje surmeĂąskÂą politykĂŞ. Stopniowy upadek SPaRK, spowodowany przez odchodzenie jej czÂłonkĂłw i sympatykĂłw z Surmenii, doprowadziÂł do stanu, kiedy staÂła siĂŞ ona partiÂą de facto jednoosobowÂą. JednoczeÂśnie Demokraci liczÂą obecnie 3 czÂłonkĂłw oraz jednego sympatyka. Nic wiĂŞc dziwnego, Âże partia ta od XIII kadencji bez przerwy obsadza stanowisko Archonta, a w XV kadencji caÂłkowicie zdominowaÂła EklezjĂŞ, wprowadzajÂąc dwĂłch wÂłasnych kandydatĂłw, a takÂże sympatyka startujÂącego jako niezaleÂżny.

Podczas Kongresu, odbywajÂącego siĂŞ od koĂąca listopada 2010 r. do poczÂątku stycznia 2011 r., DPP przeszÂło znacznÂą reformĂŞ – zmieniono statut, uchwalono oficjalne symbole i przemianowano jÂą na PartiĂŞ DemokratycznÂą. Mimo ustanowienia wewnĂŞtrznego systemu podziaÂłu na frakcje, wkrĂłtce potem doszÂło do wewnĂŞtrznego kryzysu i rozÂłamu – jeden z czÂłonkĂłw, Aleksandros Patrikjosigos zdecydowaÂł siĂŞ na wystÂąpienie z Partii Demokratycznej i utworzenie nowego ugrupowania – PartiĂŞ Prawa. Ugrupowanie to sytuowaÂło siĂŞ na prawo od Partii Demokratycznej, jednak z racji niskiej aktywnoÂści zaÂłoÂżyciela nie podjĂŞÂło jak dotÂąd szerszej dziaÂłalnoÂści.
Aneks nr 1 – Wybory do Senatu/Eklezji od poczÂątku 2009 r.

Senat X Kadencji – od 19 kwietnia do 19 lipca 2009 r.
Nie odbyÂły siĂŞ wybory, ze wzglĂŞdu na wpÂłyniĂŞcie jedynie 3 kandydatur. Mandaty objĂŞli: Victorjos de Zepp <SPaRK>, Marco de Zepp <SPaRK> i Timoteos Stefanosigos <DPP>.  

Senat XI Kadencji – od 19 lipca do 23 listopada 2009 r.
Nie odbyÂły siĂŞ wybory, ze wzglĂŞdu na wpÂłyniĂŞcie jedynie 3 kandydatur. Mandaty objĂŞli:
Markos Paulos Viktorjosigos de Zepp <SPaRK>, Aleksandros Patrikjosigos <DPP>, Timoteos Stefanosigos <DPP>.

Eklezja XII Kadencji – od 23 listopada 2009 r. do 23 lutego 2010 r.
W wyborach startowaÂło czterech kandydatĂłw, gÂłosowaÂło 8 obywateli na 10 uprawnionych <100% frekwencja>.
a> Aleksandros Patrikjosigos <DPP> - 25% <2 GÂłosy>
b> Hadrian I <SPaRK> - 25% <2 GÂłosy>
c> Timoteos Stefanosigos <DPP> - 25% <2 GÂłosy>
d> Victorjos Paulosigos de Zepp <SPaRK> - 25% <2 GÂłosy>
Wyniki ustaliÂły siĂŞ wskutek rezygnacji Aleksandrosa Patrikjosigosa z ubiegania siĂŞ o mandat.

Eklezja XIII Kadencji – od 23 lutego do 23 maja 2010  r.
W wyborach startowaÂło czterech kandydatĂłw, gÂłosowaÂło 9 obywateli na 9 uprawnionych <100% frekwencja>.
a> Chartyna Papandreu <PKN> - 13% <1 GÂłos>
b> Timoteos Stefanosigos <DPP> - 29% <2 GÂłosy>
c> Aleksandros Patrikjosigos <DPP> - 29% <2 GÂłosy>
d> Victorjos Paulosigos de Zepp <SPaRK> - 0% <0 GÂłosĂłw>
e> Marcos Victorjosigos de Zepp <SPaRK> - 29% <2 GÂłosy>

Eklezja XIV Kadencji – od 23 maja do 24 sierpnia 2010 r.
W wyborach startowaÂło czterech kandydatĂłw, gÂłosowaÂło 7 obywateli na 7 uprawnionych <100% frekwencja>. Wybory odbywaÂły siĂŞ po zmianie ordynacji wyborczej, ktĂłra przyznawaÂła kaÂżdemu obywatelowi 3 gÂłosy.
a> Chartyna Papandreu <PKN> - 5 gÂłosĂłw <23,8%>
b> Timoteos Stefanosigos <DPP> - 6 gÂłosĂłw <28,6%>
c> Marcos Paulos Victorjosigos de Zepp <SPaRK> - 3 gÂłosy <14,3%>
d> Victorjos Paulosigos de Zepp - 5 gÂłosĂłw  <SPaRK> <23,8%>
2. Nie oddano na Âżadnego kandydata: 2 gÂłosy <9,5%>

Eklezja XV Kadencji – od 24 sierpnia do 24 listopada 2010  r.
W wyborach startowaÂło czterech kandydatĂłw, gÂłosowaÂło 6 obywateli na 7 uprawnionych <86% frekwencja>.
a> Aleksandros apo Vu <niezaleÂżny> - 4 gÂłosĂłw <22,2%>
b> Victorjos Paulosigos de Zepp <SPaRK> - 3 gÂłosĂłw <16,7%>
c> Timoteos Stefanosigos - 4 gÂłosy <DPP> <22,2%>
d> Sylvana Koppa - 4 gÂłosĂłw <DPP> <22,2%>
2. Nie oddano na Âżadnego kandydata: 3 gÂłosy <16,7%>
W trakcie tej kadencji, 26 paŸdziernika stwierdzono wygaœniêcie mandatu p. Sylvany Koppa, który to mandat obj¹³ po niej Victorjos Paulosigos de Zepp <SPaRK>.

Eklezja XVI Kadencji – od 24 listopada do …
Nie odbyÂły siĂŞ wybory, ze wzglĂŞdu na wpÂłyniĂŞcie jedynie 3 kandydatur. Mandaty objĂŞli: Victorjos de Zepp <SPaRK>, Aleksandros Patrikjosigos <DPP/PD, potem PP> i Timoteos Stefanosigos <DPP/PD>.